Aínda que a rede viaria romana era unha rede de estradas que conectaban núcleos distantes, o lugar escollido para o paso dos ríos non foi arbitrario, senón que se poñían en evidencia as limitacións técnicas e de construción do trazado das estradas romanas.
Os romanos utilizaban a cimentación en rocha, cando non tiñan outra opción que cimentar nun terreo que non lles daba confianza suficiente, tiñan que profundizar no leito do río en busca desa terra na que descansar un cimentacións superficiais ou profundas.
O problema que limitaba a profundidade da cimentación, foi a extracción da auga das ataguias, durante a construción da cimentación.
Parece que, como sucederá logo nos tratados do Rexurdimento, houbo unha relación entre altura da ponte e a profundidade á que debía facerse a cimentación.
Todavía se conservan a gran parte destas pontes romanas, a maioría en Galicia, como por exemplo a ponte de Ourense, ou a de Viveiro.
